Czas.

Pobudka o 5:30 nie napawa optymizmem na dalszą część dnia.

2 lata, 5 dni, 2 słowa, 9 liter.

2 + 5 + 2 = 9 to jest wytłumaczalne matematycznie.

Lubię cyferki, ostatnio słowa chyba też polubiłam.

A wszystko przez nieznany ląd jakim była barbara. Pasy, światła, słowa, milczenie, konsternacja, uśmiech.

Ot, tak po prostu. Wewnętrzny wylew znalazł ujście na zewnątrz, przez gardło, usta, wargi.

I wszystko zmieniło bieg. Nie ma lewej strony, nie ma prawej.

Tory zaprowadziły mnie w najpiękniejsze miejsce, już wiesz czemu je lubię?!

Gigabajty bzdur. Kartek niebawem zabraknie.

"Tymi samymi drogami pójdę prosić Cię..."

come on.

Zagięłam czasoprzestrzeń.

Dłoń do dłoni przykładam.

A oni wciąż "jedzą" tej "ostatniej nocy" ;)

"Bo nigdy nie wiem jak to jest..."

"Szkoda słów, resztę dopowie księżyć..", kwadratowe talerzyki, łóżko-kółko.

Chodź do ikei.

Całuję tak jak wtedy, tak jak przez dni 5.

Nie miewaj już zawałów na dworcu. I wychodź zapalić ze mną :*