to nie jest zdjęcie, które chciałabym tu dodać. To nie jest życie które chciałabym żyć.

/przestań z tym pierdoleniem smutnym weź sie w garść kurwa nie masz poważnych problemów..?/

chciałabym, żeby na zdjęciu było to, co faktycznie widziałam wtedy : zachód słońca, hamak, poznań. Dach. Dobre rzeczy. Mam na obiektywie ryse chyba, wszystko jest zamglone na zdjęciach, w życiu też 

Poznań,oto on. Poznań to ja, moje szaleństwo, powielane błędy i moja rozpacz. Moje wstawanie z kolan, mój entuzjazm i melanże na chrobrego przy wschodzie słońca. Od początku aż do teraz to miasto wyzwala we mnie tylko złe rzeczy,a jednak one ciągle się dzieją. Nie jest to dowód na to, że mam najebane na garze?

owszem,jest

co 15 minut wydaje mi się, że mój telefon wibruje. Czekam na coś co nie nadchodzi. Niby świadomie wiem, że dopiero jak puscisz wszystko przyjdzie, że jak nie będziesz oczekiwać będzie ok, że tylko akceptacja przyniesie spokój. A jednak niezgoda na zastaną, kurwa,rzeczywistość. Z czego się cieszyć w sumie. Choć byłam juz prawie pewna, że najgorsze za mną, nieeeee. Ciągle chujowo, ciagle kłody pod nogi. Chociaż czekaj, wiem, że wszystko zależy od punktu widzenia, że zawsze moze byc gorzej, że w sumie to kurwa jest spoko, bo przynajmniej jestem niczym niezwiązana co oznacza stuprocentową wolność. Granice są zamknięte, koniec tego żałosnego wywodu.

Ale spoko. przynajmniej wyniosłam lekcję : lepiej milczeć niż pierdolić bzdury.

Dzisiejszą notkę sponsoruje numer https://www.youtube.com/watch?v=Wou2x9e8BWY 

Golin przypomniał mi dziś jak to jest, jak to było, kiedy smutek mnie wpierdalał a ja spierdalałam przed nim do portugalii. Spierdalałam w bieszczady, spierdalałam na bałkany, ostatnio na podlasie. I wiesz co kurwa

nic się nie zmienia

będziesz zawsze mieć w głowie tą samą pustkę i ciszę