dda

odglos silnikow tramwajow rozni sie od silnikow zwyklych autobusow.  nie wiem czy ktos jeszcze to slyszal. one sie modla. mrucza jak przeplywajace w glowie chaotyczne mysli, jedak i one maja jakas swoja kolejnosc, jedyne co przeszkadza w ich odczytywaniu to brak zdolnosci do ich poskladania. mam zespol dda, zawsze czuje sie winna.  moge pasc na kolana i blagac zebys wrocil. moge. wszystko moge. po ciemku wbijam sobie fotografie w nadgarstki, swiatlo ulicznych latarni je leczy. to swiatlo biegnie po moim ciele, caluje je, obcuje z nim, jakby to byl najpiekniejszy akt milosci. potem jest huk migawki i na sekunde przymknietej przyslony. to odtwarza sie w mojej glowie, jak powtarzana dobitnie mantra wszystko w porzadku, wszystko w porzadku, to nic i jest taki samym klamstwem jak te slowa. czesto chce je tylko wyrzygac komus na glowe, wkladajac jak najglebiej tabletki tam do srodka.do srodka duszy ozwierciedlajacej stan hipotermii (?) nie jestem zlosliwa, mam mnostwo blizn i kocham lody pistacjowe. czuje sie jedyna. - ironia tez niszczy.