Nienawidzę seksualności.

Upycham ją na samo dno moich pneuma-tycznych kości...

Kocham Cię, nie chcę na Twoje ciało reagować podnieceniem.

Zabij to, niech głęboki oddech będzie już tylko wspomnieniem.

Cierpienie mi się niepokoi, a ból nadal się boi.

Krztuszę się namiętnością, ona zgina mój kręgosłup w konwulsjach.

Wymiotuję goryczą na moje blade usta i puste myśli krzyczą.

Zwierzęce pragnienie ogarnia do skroni i piecze skóra i to mnie boli.

Głód żądzy własnej trawi mnie od środka, wykańcza.

Moja nienawiść dla mnie samego już nie wystarcza.

 Staczam się w dół aż do samozapłonu, samospalenia, stania się prochem.

Dokonuje mentalnej, sakralnej kastracji, na zawsze.

I niech płonie to gdzieś poza mną, beze mnie ta seksualność.

Radość niech rozpuszcza się w otchłani-oddali, ja pęknę.

Życie bez tego dźwięku byłoby takie piękne.

To piękne, to czyste, to ładne,

a to skażone, Panie Diable!

Jak możesz mieć takie myśli.

Wstydź się! Powinieneś się oczyścić.

Miłość jest brudna.

Upadła na ziemię.

Powstała ze zdartych kolan.

Zaśpiewała pieśń nową.

Klarowną i jasną.

Tak bardzo oczywistą.

Brzydziła się mnie dotknąć.

Ale jednak ujęła mnie w ramiona.

Oczyściła z kurzu.

Zdmuchnęła popiół.

Odrodziła mnie w bólu.

Ze strachu jestem jak feniks.

I chociaż niewiele się zmieni.

Nie będzie już nieskromnej przestrzeni.

Nie zasłużyłem, ale mam.

Padam, padam, padam.

W lesie zalęgły się wilki.

Wilki cierpią głód.

Słyszę dźwięk ich nienasycenia

odbijający się echem po lesie.

Pora na polowanie.