Widzisz mnie? Uśmiecham się. Krwawię.

Stworzona na zewnątrz otoczka trawi mnie od środka.

Otoczka sztuczności, nieświadomości i dziwności.

Trawi mnie aż skrzypią mi kości w zawiasach, ja krwawię.

Krwawię, bo czuję ten ból.

Wyczuwam jego wszechobecność w każdym najmniejszym szczególe.

Czuję ból w wyłamywanych deskach, deptanych insektach, deszczu,

w spękanym asfalcie, przejechanym kocie, pączkujących drzewach,

w niedogaszonych papierosach, w ludzkich twarzach, w ich krokach.

Odczuwam cały ten ból i on wie o tym.

Dlatego się mnie boi. Niech się nie boi.

Krwawię z powodu...

świata, który pożera sam siebie w całości by umrzeć z głodu, gdy apetyt wzrośnie mu w miarę jedzenia.

 tego, że zaburzenia, patologie i nienormalność stają się powszechną normą.

 zmian sposobu myślenia, przekierowywaniu wartości, a może raczej ich braku.

 komercjalizmu, konsumpcjonizmu, prania mózgów, ujednoliceniu społeczeństw.

  nowych trendów, hitów, mody i fal popularności.

  znieczulicy zagrzęzłej w ludzkich sercach, ich chłodu i szorstkości.

 ograniczenia, ignorancji, głupoty, pustoty.

  lenistwa, braku ambicji, chodzenia łatwymi ścieżkami, krętactwa, oszustwa.

  nieradzenia sobie z agresją, bezpodstawnej nienawiści, chamstwa.

 uzależnień, nałogów, prześladowań, przemocy psychicznej, patologii.

 wszechobecnie mnożących się nagminnie nerwic, depresji i lęków.

 tego, że swoboda duszy stała się samą swobodą pozbawioną duszy.

  niewrażliwości i niezrozumienia dla sztuki, braku potrzeb artystycznych.

...bólu świata.

kochanie, mam na zdjęciu Twoją koszulkę