Ludzie przebywają ze sobą codziennie, a nienawidzą się. Najgorsze, że nie potrafią z tym nic zrobić. Nie potrafią, albo nie chcą. Nie chcą słuchać nikogo, kierują się własnym tokiem myślenia, który podczas sporów, robi się większy niż jego właściciel. Własne, ego, zdanie, czy duma nie pozwala nam zamilknąć, nie pozwala sobie pomóc. A ja się staram. Boję się, boję się, że to moja wina, że Ci ludzie patrzą na siebie z wilka. Boję się, że olałam swoją własną rolę w tym środowisku, że nie poświęciłam wystarczającej uwagi, że jestem głupia egoistką. Czasem myślę "nie nadaje się" patrze na każdego z osobna i widzę obcych ludzi. Mają mnie w nosie. Może nie widzą mnie bo nie chcą widzieć ? Nie słuchają, bo nie chcą słyszeć ? Nie chcą nic, prócz własnego szczęścia, którego ja sama nie podam im na tacy. Sami muszą o nie walczyć. Kłótnia. Jedna. Druga. Trzecia. Za dużo słów, za dużo czynów, za dużo emocji. Wszystko to, strasznie mnie obciąża. Chowam głowę, twarz pod włosami. Strasznie przytłacza mnie atmosfera w miejscu, w którym siedzimy połowę swojego życia.

Dziś nie widziałam mojej spokojnej przystani, nie odwiedziłam mojego miejsca ciszy i bezpieczeństwa. Nie widziałam Jego, nie schowałam twarzy w jego ramionach. Cholera, chyba uzależniłam się od Jego masującego uszy głosu, wyciszającego dotyku, dodającego pewności uśmiechu. Uzależniłam się od niego.

kocham Cię Maciek.