Armagedon gadów.

  Mam taki folder w moim ukochanym komputerze o nazwie "gówno". Jest tam wszystko, rzeczy normalne, dziwne, fajne, obrazki, kawałki, słowem miszmasz totalny. Od papieża jeżdżacego na deskorolce i kobiety pieprzonej przez królika, do konwencji paryskiej i wideoinstrukcji jak zrobić własną bombę. Trochę mi się wydaje, że moje życie wchodzi, albo już nawet jakiś czas jest na etapie totalnego gówna. I nie chodzi o gówno samo w sobie, tylko ten miks, tak zmieszany, tak wypełniony wszystkim, że w rzeczywistości nie ma w nim nic. Jak w tych starych, pierwszych kombajnach muzycznych, które potrafiły odtwarzać kasety, odbierać radio, a nawet miały dyktafony. Tylko co z tego, jak właściwie żadna z tych funkcji prawidłowo nie działała. Robiąc wszystko, tak naprawdę nie robisz nic. No nie do końca, nawet byłbym skłonny stwierdzić, że robienie wszystkiego przez jakiś czas, pozwala obrać drogę. Znasz wtedy szlaki, masz wiedzę kartograficzną, więc zostaje jedynie wybranie własnego kierunku i podążanie za nim. Gorzej, jeśli chcesz iść wszystkimi ścieżkami naraz. Nawet jak sobie wmówisz, że ci się uda, przychodzi moment, gdy zdajesz sobie sprawę, że nie jest to wykonalne ani fizycznie, ani psychicznie. Więc przechodzisz każdą po trochu. W rezultacie, gdy inni dawno już są przy mecie, ty biegasz jak debil w tą i z powrotem, szukając czegoś o czym już dawno zapomniałeś.

Człowiek, który jest zbudowany z zachłanności do życia, jeśli dostaje od świata dużo bodźców, potrafi czerpać z otoczenia więcej niż inni i dzielić się tym. Ale tylko odetnij go od życia, on sam zareaguje jak organizm głodującego. Bez pożywienia zacznie się karmić samym sobą, wysysając życie, radość, ambicje, a na końcu bezczelnie przerzucając się jak złośliwy nowotwór, na wszystko co kocha.

O jedno jebać to za dużo i marzenia zostają za szarą dymu chmurą.

Kombajn do zbierania kur po wioskach - Planety i liście.
nienawidzę i kocham takie. sprzeczne emocje o szerokim zasięgu.