zazdrość czy zawiść

Zazdrość, czy raczej zawiść. Często występuje w towarzystwie innych uczuć, takich jak złość, nienawiść. Generujemy jej ogromne ilości, jeśli w jakikolwiek sposób dotyczy ona kogoś nam bliskiego lub/i nas samych. Zazdrość i zawiść kierują nami, bo dochodzi do materializacji osoby, która jest źródłem tych wszystkich kumulowanych uczuć. Najczęściej jest to eks naszego obecnego partnera. Kiedy ta osoba przestaje być tylko wyobrażeniem, zaczyna istnieć naprawdę. By do tego doszło, nie trzeba wcale się z nią konfrontować twarzą w twarz. Wystarczy dopuścić do świadomości fakt, że istnieje możliwość fizycznego z nią spotkania, choćby teoretycznie. Wtedy ten ktoś przestaje być wyimaginowanym potworem z szafy, a staje się realnym zagrożeniem. Przynajmniej tak nam się wydaje.

 Nagle uświadamiamy sobie, że nasza tzw. wyjątkowość nie jest taka, jaką byśmy chcieli, żeby była. Zawsze chcielibyśmy być pierwsi i ostatni, wieczne numery jeden, prawda? A jeśli coś przyćmiewa naszą wspaniałość, tracimy grunt pod nogami. Bo przecież nikt nie lubi się dzielić. Odebralibyśmy innym nawet ich wspomnienia, gdyby mogło to podbudować naszą samoocenę.

Istnieje wiele katastrof, które czynią nas bardziej nieszczęśliwymi niż domniemane i prawdziwe szczęście innych, prawda?- zapytała podczas pierwszej rozmowy psychoterapeutka po wysłuchaniu jej historii. Przytaknęła z zawstydzeniem. Zawiść jest dziwna. Na pewno nie jest tym samym co zazdrość. Zazdrość skierowana jest na cudze dobra lub właściwość, których jesteśmy pozbawieni. Zazdrościmy tym, którzy maja więcej niż my, mają cos czego my nie mamy, a chcielibyśmy mieć. Natomiast zawiść jest bardziej bezinteresowna. Zawiść najczęściej wcale nie chce posiadać. Ona tylko chce, aby ktoś inny czegoś nie posiadał. Chce mu to zabrać, zniszczyć lub przynajmniej zmniejszyć tego wartość lub znaczenie. Opętani zawiścią najbardziej pragniemy tego, by ktoś cos utracił. I gdy tak się stanie, czujemy się lepiej. Nasze poczucie niższości, tęsknoty za tym, co ma druga osoba, lub po prostu uczucie złej woli wobec niej, staje się w ten sposób mniej dokuczliwe. Czujemy się natychmiast lepsi. Niektórzy zauważają, ze to uczucie lepszości trwa w nich bardzo krotko. Potem przychodzi wstyd, następnie utrata szacunku, a w końcu pogarda dla samego siebie. Wielu nie mogąc żyć w tej notorycznej pogardzie szuka pomocy u psychologów.

J. L. Wiśniewski