"bo..."

Z sytuacjami krzywdzącymi, przykrymi, ludźmi potraktowanymi niesprawiedliwie itp. itd. utożsamiamy się najlepiej. Przecież tak łatwo jest przyklasnąć biadoleniu sąsiada i podsumować jego żałosny monolog stwierdzeniem, ze przecież wiemy jak to jest, doskonale rozumiemy, bo...

Tym "bo..." otwieramy sobie furtkę do biadolenia na temat naszego nędznego żywota, udowadniając naszemu rozmówcy, że oczywiście wszystkim żyje się źle, ale to my jesteśmy najbardziej krzywdzeni, poniewierani i to my mamy najgorzej. Spotyka nas przecież wieczna niesprawiedliwość... nasze życie jest pasmem nieszczęść, cierpień, niemal ciągłym umartwianiem się i odmawianiem sobie wszystkiego. Naturalnie współczuciem gardzimy, podobnie jak pomocą. I koło się zamyka. Lepiej nie będzie, bo zwyczajnie tego nie chcemy...inaczej, chcemy, żeby było lepiej, ale nadal chcemy narzekać. Najgorsi są malkontenci, którzy nawet nie zdają sobie sprawy, że kiedy jest źle, to tak naprawdę jest to najlepsza z możliwych dla nich opcji. Tacy wieczni męczennicy...

Co do utożsamiania się z uczuciami innych to trzeba zauważyć, ze do perfekcji opanowaliśmy te sztukę jeżeli chodzi o emocje negatywne. ba! Nawet nie do pomyślenia jest uczestnictwo, poparcie dla radości naszego kochanego sąsiada. Bo ludzie to gatunek bardzo zawistny . Słowa podziwu dla czyjegoś sukcesu przez gardło nam nie przejdą. Chyba, ze jesteśmy przyczyna tegoż sukcesu lub mamy w nim swój udział, wtedy możemy pogratulować oczekując tym samym zapewnień, ze jesteśmy wspaniali i to wszystko nasza zasługą.

Jesteśmy egoistami. Żyjemy w świecie egoistów, wiecznym malkontentów i najbardziej lubimy siedzieć na dupie i narzekać. Ale i tak w naszym mniemaniu zawsze będziemy niemal doskonali, przecież tak bardzo umiemy zrozumieć cierpienie drugiego człowieka i jego problemy.

"(...) wysłuchiwał ich i gardząc nimi żałował ich jednocześnie; byli jednak w jego pojęciu żałośni i słabi, niezdolni do czegokolwiek;  ze słów ich wynikało, że wszystko rozumieją, wszystko by zrobili, gdyby nie to, że zmusiłoby to ich do działania; przed każdym działaniem zaś stawiali znak zapytania - milionkroć większy od wszystkiego, co chcieliby zrobić."

                                                                         M. Hłasko