grać w klasy...

Zorganizowani... ale mimo to wiecznie spóźnieni... tacy teraz jesteśmy... wciąż dokądś biegniemy, coś załatwiamy, robimy wszystko by żyło nam się lepiej, a przynajmniej tak nam się wydaje... Tylko przez ten pośpiech, amok, nawet nie widzimy, że to życie, które chcemy, przede wszystkim sobie, ulepszyć i ułatwić, nam ucieka. Skupiamy się na tym wszystkim co po drodze, a najważniejsze gdzieś umyka. Koncentrujemy się na perfekcji w stawianiu kolejnych kroków do szczęścia i właśnie przez to zbaczamy z właściwej ścieżki, oddalamy się od celu i w końcu zapominamy co nim było. Nazbyt skupieni na szczegółach, ciągle w strachu, obawie przed złem świata chcemy zobaczyć wszystko, tak naprawdę oglądając tylko czubek własnego nosa...

"W klasy gra się małym kamyczkiem, który należy popychać czubkiem buta.  Elementy gry: chodnik, kamyczek, but i piękny rysunek kredą, najchętniej kolorową. Na górze jest Niebo, na dole jest Ziemia, trudno jest trafić kamyczkiem w Niebo, prawie zawsze źle się jakos obliczy i kamyk wylatuje poza rysunek. Powoli jednak nabiera się zręczności koniecznej, by przechodzić z jednego kwadratu do drugiego, i któregoś dnia może uda się wyjść z Ziemi do Nieba, na nieszczęście, zanim ktokolwiek nauczy się przenosić swój kamyk do Nieba, nagle kończy się dzieciństwo i wpada się w książki, w lęk, w spekulacje na temat innego Nieba, do którego również trzeba umieć znaleźć drogę. A ponieważ skończyło się dzieciństwo zapomina się, że aby się dostać do Nieba, potrzeba kamyka i czubka buta."

                                                        J. Cortazar