oczy mam czerwone i zapuchnięte
i tak czuję, że to nie moje miejsce,
i nie wiem co mam ze sobą zrobić,
i czy warto marzenia dalej gonić.
i tak w sumie, to wszystko we mnie pęka,
a życie dla mnie to codzienna udręka.
i tak w sumie, to nie wiem co ze sobą zrobić,
gdzie moje szczęście, chyba muszę je wytropić.
życie dla mnie to poligon,
czuję się życiowym inwalidom,
bo mam problem ruszyć dupę z łóżka,
na emocjonalnej huśtawce życie wciąż mnie huśta.
i mam tego dość, ale tak cholernie,
nie chce mi się żyć i nie chcę wpływać na głębię.
bo dla mnie wszystko dawno straciło sens.
i nie wiem co mam ze sobą zrobić,
życie każdego dnia próbuje mnie dobić.
i nie ma Cię, nie trzymasz mnie za rękę,
i nie wiem gdzie, lecz niedługo odejdę,
choć nie chce się, to czoła muszę stawić,
bo boję się, że własną duszę mogę stracić.
krok po kroku wszystko mi się wymknęło spod kontroli
i szukam dziś towarzysza mej smutnej niedoli
a tak serio, to wszyscy stąd odeszli,
na drugą stronę przeszli.
tylko ka wciąż stoję w tym przeklętym miejscu
i rozglądam się, bo wciąż myślę, że jesteś gdzieś tu,
przede mną raz czerwone, raz zielone światło się zapala
i tak stoję pod Twym oknem, czekając do rana.
i już nie wiem. po prostu, kurwa nie wiem,
wszystko mi się zlało, niech ktoś coś zrobi, by mnie wciąż nie bolało.
bo nie chcę znowu upaść, jak Titanic, spłynąć na dno...
dlatego mimo wszystko podaj mi rękę,
jedno słowo, a dla Ciebie zawsze tutaj będę.
tylko pomóż mi wstać,
by z życiem znów w karty grać.


Eee także standardowo wpis jest, by się wyzalic. pozdrawiam.