"To wielka sztuka - uśmiechać się, a w środku być rozdartym na miliony kawałków..."

Wieczory, kiedy siedzę w domu ze łzami w oczach po dniu pełnym uśmiechu - są najgorsze.

I ta świadomość, że na drugi dzień muszę być uśmiechnięta, radosna i ładna.

Bo wszyscy będą pytać, dlaczego mam zapłakane oczy, dlaczego się nie bawię, dlaczego nie uśmiecham.

A ja już nie mam siły wszystkim opowiadac co i jak.

A ja z każdym słowem rozrywam się na coraz mniejsze kawałki.

Później będzie ciężko je wszystkie pozbierać. Znowu.

Bo kiedy jest wszystko dobrze, ludzi jest pełno.

A kiedy wieczorem leżę i płaczę w poduszkę nie ma nikogo.

Nikt za mnie nie poskłada mojego życia, nikt nie pozbiera kawałków mojego serca, rozsypującego się w drobny mak.

Przyjaciel odchodzi... czyli ostatnia rzecz, która mnie trzymała - kończy się.

Bo już nie będzie nas...

Mimo wszystko... tak miało być. Ktoś zapisał Tobie taką drogę. Chcę w to wierzyć.