268

Zauważyłam, że kiedy w moim życiu dzieje się nie najlepiej i miewam gorsze nastroje, to wtedy dostaje jakiegoś natchnienia do pisania na fotoblogu i wylewania swoich smutków w klawiaturę komputera. A kiedy wydarza się coś wspaniałego, co przyprawia mnie o same pozytywne emocje, to muszę o tym jakkolwiek wspomnieć, w kilku zdaniach, które zazwyczaj mają formę metaforyczną, jakoś rzadziej dosłowną (chyba, że są to jakieś sprawy powszechne). Dobrze mieć takie miejsce, gdzie można zrzucić część swoich emocji (i złych i dobrych). Po napisaniu takiej emocjonalnej notki od razu się lepiej czuję. W sumie pisanie tutaj to tak trochę jakby "drogi pamiętniczku..." ale jednak zupełnie inaczej. Nie o wszystkim można wspomnieć, nie o wszystkim się chcę, bo trzeba się liczyć, że inny ludzie to czytają (albo i nie, w sumie różnie to bywa). Ale w sumie, co za różnica... Jeżeli wchodzą tu w ogóle jakieś obce osoby, przeczytają, nie zrozumieją połowy, bo nie znają autorki tych tutaj słów. A te osoby bliższe dobrze znają i wiedzą, jak się ona zachowuje, co czuje w konretnych sytuacjach, co może siedzieć jej głowie jeśli użyła takich, a nie innych słów, o co może jej chodzić w tym konkretnym wpisie... I tak wiedzą co u niej, więc co za różnica, czy poczytają o tym raz jeszcze, tylko w ujęciu mniej dosłownym. Lubię tu pisać, teraz w sumie bardziej niż kiedyś. Może do tego też się jakoś dojrzewa? Patrząc na moje "mądre" gimbusowe wpisy sprzed paru lat, to chyba można tak stwierdzić. Zresztą, pewnie jeśli przeczytam tę notkę za rok czy dwa to będzie dla mnie brzmiała tak samo idiotycznie, jak tamte brzmią teraz. Ale lubię do nich czasem wracać. Czytać i wspominać, czytać i myśleć, w jakim kierunku moje myśli ewoluowały od tamtej chwili. Ciekawy proces ;)

nie puszczę Cię

nigdzie sama stąd nie pójdziesz

zostaniesz tu, ja będę czekał aż uśniesz

będę czekał aż uśniesz

;)