och fuck

odpowiedź jest prosta:

zamiast iść do szkoły 7, wsiadłabym w pierwsze lepsze TLK do Wawy, cierpliwie poczekała te dwie godzinki do dworca, pojechała pod pewną instytucję i czekała kolejną godzine lub dwie, a potem

z całym swoim wdziękiem i urokiem, z całą swoją uprzejmością i szacunkiem (oraz całą siłą, jaką mogę z siebie wykrzesać) strzeliłabym skurwielowi w ryj z mojej jak zwykle opierścionkowanej kościstej łapy i prosiłabym życie, żebym nie musiała ponieść zbyt dużych konsekwencji swego czynu.

Przejdźmy jednak do rzeczy ważniejszych.

Jeszcze 25 godzin i będę najszczęśliwszym człowiekiem chodzącym po tej planecie. Cieszcie się razem ze mną. Czyżby koniec cierpienia? Na co ty liczysz, Dadziu? Życie jak zwykle napluje Ci w ryj ze śmiechu.