Jestę artystę.

Taa, Dadzia bawi się w malarza.

Taa, robię prace na plastykę. Jakieś durne wyklejanki, wydzieranki, papieroplastyka z bibułą. Czuję się jak małe dziecko. Nie znoszę takich rzeczy. Chcę rysować. Chcę bawić się z farbami. Chcę spełniać swoje malarskie ambicje, a nie, przyklejać kawałki papieru do kartki.

Powiedzcie mi, kurwa, czy Wy wszyscy macie jakiś grupowy okres (by Alex), czy co?

Tak, wszyscy się mnie ostatnio czepiają. Cały czas coś jest nie tak. Cały czas robię coś źle. Rzygam tym już. Zapraszam Was na mój pogrzeb, który zapewne odbędzie się niedługo, bo już kurwa umieram. Niech mnie, do cholery, pierdolnie ciężarówka. Wtedy wszyscy będą mieć święty spokój: i Wy, i ja. Tak będzie najlepiej dla obu stron.

Kurwa.

Wiosna, wiosna, ruchania czas. Tak więc pierdolcie się wszyscy.

Błagam, dajcie mi żyletki.

Dlaczego jestem tak słaba? Psychicznie. Jestem za słaba, by się zabić. Za słaba, by stawić życiu czoła. Za słaba, by zawalczyć o swoje. Za słaba, by prosić o pomoc. Za słaba, żeby się zmienić. Za słaba, żeby żyć, ale też za złaba, żeby umrzeć.

Fizycznie. Nie mogę nic robić. Cały czas choruję. Jestem za słaba, by biegać. Za słaba, by grać. Za słaba, by nie oddychać. Za słaba nawet na to, by być słabą psychicznie.

Jestem kroplą. Człowiek jest kroplą. Rodzi się, rozwija, potem pędzi, pędzi przez życie, by umrzeć, tak jak kropla pędzi w powietrzu, by rozprysnąć się na ziemi. Na liściach drzew. Na oknach samochodów. Każdego dnia ktoś umiera. Każdego dnia gdzieś pada deszcz. Każdego dnia ktoś się rodzi. Każdego dnia gdzieś świeci słońce.

Życie jest podłe i okrutne. Nie powinnam żyć. Jestem na to za słaba. Ludzie mawiają, że jeśli ma się miękkie serce, trzeba mieć twardą dupę. A ja nie mam ani mocnego serca, ani twardej dupy. Nie mam prawa bytu.