Nie szukaj ciepła moich rąk..;-(

Sama, zamknięta w czterech ścianach. Tysiace pytań i jedno uczucie - wyraźny brak odpowiedzi. Ciągłe, nie dające jej spokoju mysli. Samobójstwo - udręka, a zarazem wielka ulga. Setki samobójczych myśli - coraz bardziej wierzy w ich sens. Ona. Klęcząca na podłodze w brudnej, poszarpanej sukience. Drżącymi rękami trzyma zyletkę. Jej załzawione oczy przepełnione pustką. Rozżalone serce tłumiące nicość i sumienie - przepełnione wyrzutami. Jej cialo - ogarniete przez podmuchy chłodnego wiatru co chwilę przeszywane mało przyjemnym dreszczem. Ostatnie wątpliwości. Szybki, zdecydowany ruch. Czerwień obficie spływająca po jej nodze. Kolor, który powinien oznaczać miłość, a dla niej to ciągłe cierpienie. To nie koniec - to dopiero początek. Słone łzy i krew łączące się w jedno. Ból czy ulga? Ona sama nie potrafi odpowiedzieć. W koncu zasłużenie cierpi. Chwila namysłu i kolejna rysa na jej ciele. Coraz więcej krwi, coraz cichsza muzyka, coraz mniej docierajacych do niej faktow. Już nie pada. Już się nie błyska. Ale wciąż jest ciemno... coraz bardziej ciemno. I ostatni ruch. Powolne przejechanie tym jakze niewielkim narzędziem wzdłuż żyły. Głośny, przerażający krzyk. Ciemność. Cisza. Nagły huk. Wywarzone drzwi. Ktoś w progu... lecz ona wszystko widzi przez mgłę... nie poznaje tak dobrze przecież znanej jej osoby. A może tak naprawdę nie chce poznać? Słyszy stłumiony krzyk proszący o jakiś gest z jej strony, ale ona go nie rozumie. A może tak naprawdę nie chce zrozumieć? Jej powieki są coraz cięższe. Nic nie słyszy, nic nie widzi... chociaż... zaraz, zaraz... jakiś biały punkt... nieoczekiwany błysk... czyjeś ciepło na jej zimnym ciele... nie... teraz to już tylko ciemność...