Ona to ja. Ja to ona. Tylko nie widzę podobieństw. Widok agresywnie przesłaniają mi różnice. To coś jak syndrom brzydkiego kaczątka, tyle że odwrotny. Dusza mi spowszedniała, zszarzała i zbrzydła. W niczym nie przypominam osoby, którą byłam. Może tkwi gdzieś w starych marzeniach, w zmarnowanych talentach i zgubionych okruchach serca. Może czeka, żebym ją uratowała. Ale nie potrafię. Tak jak wielu przedtem - nie potrafię. Zobojętniałam na swoją bierność. Wszystko jedno. Zlewam się z systemem. Miło było być przez chwilę różowym obłokiem na błękitnym niebie. Farewell, Pancake.