Teoria instynktu - Zasadniczym składnikiem natury człowieka jest według Z.Freuda instynkt życia i instynkt śmierci. W wyniku ich zwalczania powstają formy aktywności, w których dominuje agresja. Wynika z tego, że konflikty międzyludzkie są nieuniknione, ponieważ ich żródłem są wrodzone instynkty. Każdy z nas rodzi się z instynktem, który jest niezbędny do utrzymania gatunku-instynktem walki". Zachowania agresywne wypływają z uczucia gniewu. W.McDongall uważa, że zjawisko takie skłania człowieka do obrony przed atakiem, umożliwia mu utrzymanie dotychczasowego stanu posiadania. Uczucie gniewu może być wzbudzone przez rozmaite niepowodzenia, które w następstwie wywołują występowanie zachowań agresywnych. Przedstawiciele teorii instynktu twierdzą, że agresja nie została wyuczona", lecz nabyta w ciągu życia każdej jednostki. P.Bovet obserwując bójki dziecięce doszedł do wniosku, że są one czymś więcej niż tylko reakcją na zaistniałą sytuację. Według niego instynkt to sposób działania mający swój cel i użyteczność dla osobnika czy gatunku".  Warunki środowiska społecznego mogą w znaczny sposób modyfikować owy instynkt.

Teoria desyntezacji (odczulania)-  Przyjmuje ona, że przemoc w mediach prowadzi do oswojenia się z nią, do znieczulenia na cierpienie innych, do kształtowania się przekonania, iż agresja jest normalną, dopuszczalną formą relacji międzyludzkich. Metodę tę zapoczątkował południowoafrykański terapeuta Joseph Wolpe, który pod pojęciem systematycznej desensytyzacji rozumiał stopniowe eliminowanie neurotycznych przyzwyczajeń lękowych za pomocą kilku kroków terap. postępowania.

Metoda ta składa się z 3 etapów.

• (1) Terapeuta nie zajmuje się jeszcze symptomami, ale uczy pacjenta treningu relaksacyjnego, wprowadza nowe met. lub odświeża opanowane wcześniej formy relaksu (np. trening autogenny, stopniowa, aktywna hipnoza, medytacja).

Często podst. jest trening relaksacyjny, autorstwa Jacobssona. Polega on na naprzemiennym napinaniu i rozluźnianiu mięśni oraz zmienianiu rytmu oddechu przy wykorzystaniu aparatu głosowego, aby można było uzyskać na żądanie stan uspokojenia.

• (2) Klient ma zbudować hierarchię lęku.

Opisuje, co budzi w nim silniejszy lub słabszy lęk, i szereguje te rzeczy na skali od 0 (nie wywołujące lęku) do 100 (największy lęk).

• (3) Oba powyższe etapy stanowią przygotowanie do analizy problemu i zaplanowania terap.

W trakcie właściwej terap. klient krótko (ok. 10 sek.), w stanie rozluźnienia wyobraża sobie treści zgodnie z wcześniej utworzoną hierarchią lęku. Gdy tylko zaczyna się bać, sygnalizuje to terapeucie, który rozciąga wówczas fazę odprężenia tak długo, aż klient zauważy ustąpienie reakcji lękowej.

Źródło 1

Źródło 2

Źrodło 3