krew plamiła zabłocony płaszcz jamie podczas gdy krzycząc w niebogłosy raniła dłonie uderzając pięściami w drewniane wieko trumny. 
panika ogarnęła każdą komórkę jej ciała. nie czuła nic prócz perspektywy zbliżającej się śmierci oraz gigantycznej potrzeby podejmowania kolejnych bezsensownych prób uchronienia się przed nią.
straciła poczucie czasu, szamotała się jak ryba w sieci próbująca jakkolwiek poprawić swoje położenie. 

potem jednak ból zdartych rąk zwyciężył i jamie przetarła nimi załzawione oczy zostawiając na twarzy ciemnoczerwone smugi.

spokój i rezygnacja otuliły jej skostniałe ciało, dziewczyna wyrównała oddech i zaczęła intensywnie myśleć, przypominać sobie różne absurdalne, biorąc pod uwagę jej obecne położenie, sytuacje, którymi włożona była jej żenująca przeszłość.
trudno określić ile czasu minęło do momentu, kiedy przebijając się przez wieko trumny kilka centymetrów nad jej twarzą w bezruchu zastygła zakrwawiona siekiera.