och! i powróciłaś, bohaterko kszątającej mi się po głowie od ośmiu lat fabuły powieści. tak, chodź kochanie, chodź (chyba mogę sobie pozwolić na tak poufałą formę?), zapraszam Cię serdecznie, mam nadzieję, że będziesz mi w tym roku owocnie towarzyszyć.
tylko muszę Cię upchać pomiędzy:
olimpiadą
maturą z polskiego
maturą z angielskiego
śpiewem (oj tam, ale to tylko zapewne dwie godziny w tygodniu, co to tam...?)
gitarą
i w ogóle szkołą na Ko.
ale spoko. już wybiłam Twoją nową przeszłość, trochę Cię odmłodziłam, wciąż jednak zastanawiam się, w jakich realiach Cię osadzić, hm? ale to już chyba sama mi powiesz, moja droga.
och. a między tymi wszystkimi rzeczami będę musiała rozłożyć cienkie jak znak zapytania swoje życie prywatne. któremu przez całą ostatnią wiosnę udało się zagarnąć bardzo dużo, a i tak skończyło się sytuacją bardzo spektakularnie niefajną dla obu stron tym razem, z przewagą dla tej drugiej. aż trudno wymyśleć, jak to ująć, by nie wyjść na totalną już sukę i egoistę przed samą sobą i osobą to teraz czytającą (choć i tak mniemam, że w większości przypadków na tym blogu jest to jeden i ten sam człowiek), lecz jednak... cóż. bywa czasem i tak. mam nadzieję, że niedługi czas wyleczy może nie tak bolesne jednak rany.

7:35. po nocy z tymi trzema pańmi, zaopatrzonymi w figury geometryczne. nowe towarzyszki? idę rozhuśtywać swoją kreatywność z simsikami