Mały Książę o próżności

"... Drugą planetę zamieszkiwał Człowiek Próżny. - Och! Nareszcie składa mi wizytę wielbiciel! - wykrzyknął z daleka Człowiek Próżny na widok Małego Księcia. Ponieważ dla Próżnych wszyscy pozostali ludzie jawią się ich wielbicielami. - Dzień dobry - rzekł Mały Książę. - Ma Pan śmieszny kapelusz. - Potrzebuję go do pozdrawiania - odparł Próżny. - Do pozdrawiania tłumów, w odpowiedzi na oklaski. Na nieszczęście nigdy nikt tędy nie przechodzi. - Och tak? - zareagował Mały Książę, który nie pojął o co chodzi. - Uderz jedną dłonią w drugą - poradził mu więc Próżny. Mały Książę uderzył więc dłonią w dłoń. Próżny pozdrowił go skromnie, unosząc z lekka swój kapelusz. - To jest zabawniejsze, niż odwiedziny u Króla - rzekł do siebie Mały Książę. I ponownie zaklaskał. Próżny ponownie pozdrowił go uchylając rąbka kapelusza. Po pięciu minutach ćwiczeń Mały Książę zmęczył się tą monotonną zabawą. - A co trzeba zrobić, żeby kapelusz spadł? - spytał. Ale Próżny go nie usłyszał. Próżny nigdy nie przyjmował do wiadomości niczego oprócz hymnów pochwalnych. - Czy to prawda, że bardzo mnie podziwiasz? - spytał Małego Księcia. - A co to znaczy "podziwiać"? - "Podziwiać" znaczy uznać, że jestem najpiękniejszym, najlepiej ubranym, najbogatszym i najbardziej inteligentnym człowiekiem planety. - Ale ty przecież jesteś sam na planecie! - Zrób mi przyjemność i podziwiaj mnie mimo to! - Podziwiam cię - rzekł Mały Książę, nieco wzruszając ramionami - ale do czego może być ci to potrzebne? I Mały Książę poszedł sobie. "Dorośli są zdecydowanie bardzo dziwni" - myślał w duchu w czasie dalszej podróży. ..."