She spoils everything...

Kto by pomyślał, że wrócę tu tak szybko... W przerwie między angielskim, matmą, niemieckim, polskim i wszystkim, wszystkim, co doprowadza mnie do szału już... Przekraczam już chyba wszystkie możliwe granice zmęczenia a będzie jeszcze gorzej. Żałuję, że ta cała chora sytuacja z Nim jest akurat w tym najgorszym, najbardziej intensywnym dla mnie czasie, kiedy potrzebuję jeszcze więcej wsparcia i motywacji niż zazwyczaj. W zamian dostałam jeszcze jeden problem, kolejną nieprzespaną godzinę, kolejny powód do płaczu. Odnoszę wrażenie, że coraz więcej płacze, czy grozi to odwodnieniem? Przeraża mnie moja bezsilność. I nadal nie rozumiem, dlaczego tracę swój cenny czas na tworzenie tego bezsensownego wpisu, na przerabianiu zdjęć żeby to jakoś wyglądało, ale w pewnym sensie mi to pomaga. Dobrze jest wygadać się samej sobie. ;) Nadchodzą najgorsze dni mojego życia - czas biegnie teraz bardzo szybko, za szybko żeby móc posklejać wszystkie nieprawidłowości w jedną całość i podnieść się z tego dołka, wręcz wpędza nas jeszcze głębiej. Przeraża mnie każdego dnia widok Jego z nią przytulających się na każdej przerwie - tak bardzo chciałabym wtedy uciec gdziekolwiek. Ta cała sytuacja za dużo mnie kosztuje, serio... Nie cieszy mnie nawet fakt 100% z próbnej matury ustnej - czy to już depresja? Chciałabym Go nienawidzić tak bardzo, jak Go kocham... Halo, halo! Tam na górze! Tak, właśnie Ty! Odpuść mi trochę, proszę... Potrzebuję siły, więcej wsparcia i jeszcze więcej miłości...

Kochanie, tak bardzo chcę z Tobą doczekać jutra... 
Proszę, bądź moim powodem lepszego jutra. 
Proszę, pomóż mi to wszystko przetrwać. 
Tak bardzo cię potrzebuję, nie widzisz? 
Halo, halo. Ja powoli gasnę....