pieprzona romantyczka. 

Teraz mogła coś osiągnąć i poczuć to, co dawniej,

bo wszystko było spoko, ale ona szukała zmartwień.

 Ciągle zamknięta na pomoc, myślała, że sama da radę.

 Dzisiaj wie, że dobry kolor oko widzi tylko w parze.

 Zabiła ją na amen, bo nie wiedziała, co dalej.

 Chociaż ma otwartą bramę, to z tym ciężarem nie zaśnie.

 Mogła zrobić to lepiej, mogła mieć jego poparcie ciągle,

 a ma pretensje do siebie, bo z tym przegrała.

 Nie zasługuje wcale na medal, sama się w tym gubi,

 bo nie może już wykrzesać tego, czym się cieszą ludzie.

 Ma dosyć tego cienia i życia w skorupie.

 Czas spełnić swe marzenia by uzupełnić dumę.

 To nie prawda, że ma schizy, że nie widzi nic w oczach.

 I nie wierzy w to że nigdy, nie będzie potrafiła kochać.

 Woli czekać na prawdziwość niż przejechać się donikąd.

 Chce być pewna, że to miłość, a on, że nie jesteś z inną.

 Może to nie był on, albo ona była kimś innym,

 ale on lubił być ze nią w sumie bez przyczyn,

 bo nie dawała mu nic oprócz wspólnych chwili.

 Mówił jej, że ma ten błysk, choć przy jego jej był niczym.

 Na początku nic nie czuła, na pewno nie chciała ranić,

 bo dobrze zna się z tym bólem, gdy serce krwawi.

 Teraz by jego nie zawiodła, wróciłaby w przeszłość,

I sprawiła  że z tych akcji dzisiaj by się śmiali.

 Wie że w głowie ma burdel, ma nie poukładane.

 Chociaż stara się jak umie, to raczej nie realne,

 żeby nagle wszystko unieść i ułożyć jak układankę.

 Może kiedyś się nauczy, przestanie czuć się bezkarnie.

 Dziś zrobiłaby  to inaczej, w sumie on pewnie też,

 ale ona sama nie wiedziała, to spadło z góry jak deszcz.

 I gryzie ją sumienie teraz, nie wie, czy wie.

 On  ze nią był szczery, ona też, zrobi, co chce....

 nie wiesz jaka to samotność i zimno.
i jak zmrożone jest moje serce.