W moherowym bereciku ;)

Dobrze mi. Tak dobrze jak tylko może być.Chwilami zastanawiam się dlaczego. I do jakiego wniosku doszłam? Że nie wiem! ;)

Niebo takie szare i trawa taka szara i mury LO takie szare i nawet mój-nie-mój kot zrobił się nagle jakiś taki szarobury. Wszystko takie szaro-smutne. Niedługo z drzew opadną liście, zbrązowieją, pokruszą się i świat zupełnie straci kolory. To źle, nie lubię niekolorowego świata. Z utęsknieniem czekam na zimę. Tylko mój-nie-mój kot się niepokoi. Kręci się w kółko za ogonem i drapie mi spodnie jak sypię mu karmę do miski. Zauważyłam, że nie lubi żadnego żarcia dla kotów i muszę kupować mu takie dla małych psów. Głupek... Uczę go aportować. Jak narazie patrzy na mnie jak na wariatkę i tylko czasem miauknie, odwróci się i już w ogóle mnie nie słucha. Wczoraj upolował mi żuka. Piękny był ten żuk, zielony. Jak zdobywca przyniósł go w pyszczku i wiem, że mówił "Widzisz, jaki ze mnie łowca!". Kiedyś będzie mój. A narazie... Narazie niech będzie swój własny. :)

Edit:

Jak ludzie lubią komplikować. :P

Tu nie ma żadnej wyszukanej metafory ani drugiego dna!

Kot to kot!

Hehe... przerażające...