Krokiety o TAK  

Hej.

Wolny czas pożytkuję kładąc pośladki na krześle i ręce na klawiaturze, a palce wprowadzam w ruch, abyście mogli dowiedzieć się co u mnie, czyli KRO słychać.

Dopadła mnie świnka, więc mam nabrzmiałe ślinianki, poza tym rubensowskie kształty i krótkie nóżki, co sprawia, że jestem bardzo podobna do świnki wietnamskiej znajdującej się na fotce, która nie została dodana bezmyślnie, a w celu poruszenia waszej wyobraźni, aby chociaż trochę przybliżyć wam mój obraz. Już widzicie?

Jak już będę przypominała człowieka w 20% tzn. przynajmniej jak zejdzie mi opuchlizna z twarzy, bo 20 kg w tydzień nie zrzucę, to musimy wybrać się na szaleńczą zabawę wściekłych loch. Mam nadzieję, że spodoba Wam się ten pomysł. Fasolki nawet nie pytam, bo na ten pomysł przystanie i z radości będzie pięła się na tyczce ku słońcu.

Co by tu jeszcze napisać? hmm.. Między mną a KIETEM jest Wielki Mur Chiński, więc prawdopodobieństwo, że jedna z nas dotrze do drugiej jest znikome.

To taka informacja, abyście wiedzieli, że nie ma już KROKIETA, jest KRO i ewentualnie KIET, który już pewnie nawet nie pamięta o tym blogu.. kto zresztą o nim pamięta? Chyba tylko takie sentymentalne stworzenia jak ja. Może i koleżanka (ta, która znalazła Feliego) by tu zaglądała gdyby miała komputer... ehh.. Wyrazy współczucia z powodu jego śmierci, która może być kliniczna, jeśli jakiś fachowiec w nim (tym komputerze) pogrzebie, za co będę się modliła.

Tak poza tym to jestem w punkcie wyjścia i znowu muszę podjąć decyzje w pewnej kwestii, jak rok temu. Czy sytuacja się powtórzy? Zobaczymy, mam nadzieję, że jednak dopisze mi szczęście, w końcu znajdę ścieżkę życiową i przestanę błądzić w tym świńskim gnoju, który dzisiaj śmierdzi dwa razy bardziej niż kiedykolwiek.

Tak w ogóle to pozdrawiam każdego kto tu zajrzy..

Trzymajcie się prosiaczki, lochy i knury.

Bye Bye.

KRO