Wydaje mi się, że mogłabym odpowiedzieć dzisiaj komukolwiek na pytanie jak czuje się człowiek obłąkany, ale dlaczego mogłabym to zrobić, sam ten powód jest mi nieznany. Może być też tak, że znam go bardzo dobrze, ale albo go do siebie nie dopuszczam albo udaję, że nie widzę, w każdym razie coś w tym stylu. Nic się nie dzieje, mimo nawału pracy. Zbyt wzniośle brzmiący nawał to zwyczajnie kupa gówna do sprzątnięcia omijana strategicznie dzień po dniu. Tylko ta kupa gówna umie chodzić, szybciej niż ich właściciele. Wiadomo więc, jak to wszystko się kończy. Krótko mówiąc śmierdząca sprawa. Nic się nie dzieje. Bezruch. Jednostajność. Zastałe powietrze. Rutyna cierpienia, wielki ból nawet nie przychodzi tu w odwiedziny. Ulepione stworki z gliny mówią Prometeuszowi, żeby oddał nam nasz ból, nudno nam, chcemy bólu, chcemy łez. Prometeuszu nudzimy się, chcemy dramatów, wznoś nas ponad wysypiska ciał i śmieci, wznoś nas i puść, nie chcemy lecieć, chcemy spadać, i te śmieci wcale nikogo w plecy nie uwierają. Prometeusz nawet nie odwróci głowy, bo sam ma swój wielki ból, z którym kocha się bez przerwy, ma swój ból więc i ma swój sens. A prometeuszowa glina się deformuje, klei, topi, marznie, durna masa od początku brzydko sklejona staje się jeszcze brzydsza. Nad wyraz obrzydliwa, bo ludzka. Glina twierdzi, że chce kochać, czy chce to nie wiadomo, glina umie nienawidzić, po glinie to widać. Glina się smuci szczerze, umie się smucić, umie być smutkiem, ze smutkiem żyć, dobrze jej z tym smutkiem i do twarzy. Glina chce kochać, dla gliny kochanie jest przelaniem krwi, jeśli mówimy o prawdziwym kochaniu. Prometeuszowa glina umie też kochać-przyzwyczajenia - i to nie ma nic wspólnego z kochaniem. Szukamy azotu w glinie, to nam tłumaczy, że glina ma prawo do życia, szkoda, że glina nie chce żyć. Piękne znamy rzeźby z gliny, gliny fascynują się sobą wzajemnie, to takie urocze, jak na prymitywne stworzenia, do Boga nawet w małej części nie będące podobnymi. Prometeusz ludzkim bogiem. Ludzkim jest, bo popełnia błąd. Błędem jego jest to, że pozwala glinom chcieć.