czego tu się bać

Pierwsze tegoroczne kwiatki. Byłem zachwycony.

Tak bardzo, że wrzuciłem je do kieszeni kurtki i znalazłem w stanie prochów dwa tygodnie później.

Na całe moje niewielkie szczęście nie jest to przenośnia, która dźwiga enigmatyczną prawdę o życiu.

Stan w którym rozumiem Planety i Liście całym swędzącym sobą jest ostatnim, który powinien mnie interesować. 

Ale interesuje, przyciąga, wciąga wręcz, połyka w całości w sposób najmilszy.

Picie wody z kałuży, bluszcz od którego ręce śmierdzą dwa dni, nadjedzona pomarańcza. Mała cena.

Lecą na nas, pomarańcze kupię ci.

Ani tajemnicze książki, ani mrożone owoce nie przyniosą ci szczęścia. I nie idź tam. Więcej.

Niech cię ręka boska albo psia, jeśli w choć taką wierzysz, broni przed nerwowym potrząsaniem żaru z papierosa nad prowizoryczną chyba popielniczką z talerzyka.  

I tak - nie jesteś taki stary - ale ja lubię postarzać ludzi, bo to znaczy, że już coś wiesz, że coś znasz, że niekoniecznie masz obcięte paznokcie. Nie rozumiem jednak obruszenia, niestary przyjacielu. Nie masz pojęcia gdzie jesteś.

Zostaw przynajmniej jeden front. Zostaw ogień w kieszeni. 

Jest niebezpiecznie, kiedy podoba mi się jak, kurwa jasna, chrapiesz. Okropnie chrapiesz, ale mnie się podoba.

Nawet się rytmicznie komponujesz z Latarenkami, to znaczy, ani trochę, ale jakąś częścią siebie tak bardzo myślę, że jest.

Kocham cię, że aż dygoty. Damy sobie radę, w przeciwnym razie zaszlachtuję się łyżką ze zinternalizowanego żalu.

Bo nie lubię sobie wybaczać.

Na dwa wydechy jeden wdech, no czasem.

Albo całkiem krótko. To źle też. 

Kocham cię, że aż pieprzoty.

Budzisz się co chwilę i mówisz, że nie śpisz. Ale znowu jesteś pod wodą, tylko nie ma bąbelków. Nie pękaj. 

Wiele przed nami.

https://www.youtube.com/watch?v=EsrG3LcZI84