....

Rano idąc miastem około godziny 5.30 spoglądjąc na domy można dojrzeć systematycznie zapalające się światła w oknach ludzi, którzy wstają skoro świt by zdąrzyć do pracy. Na pustych i zamglonych ulicach można dojrzeć kilka postaci dążących do domów, pracy, na pociąg bądź autobus. W oczach tych przechodniów nie dojrzymy nic prócz gonitwy za czasem... Mijam tych ludzi uśmiechając sie do nich, by zasygnalizować, że wstał nowy dzień, z nowymi możliwościami i nie warto rozpamiętywać dnia poprzedniego. Po chwili uświadamiam sobie, że i oni mogą patrzeć na mnie przez pryzmat pogoni za czasem powrotu do domu bądź pracy. Po dotarciu do domu siadam wygodnie i przez okno obserwuje rozpoczynający się dzień. Po pochmurnej i deszczowej nocy nadchodzi słoneczny i piekny dzień. Wtedy możemy dorzeć jak niewiele sprawia by ludzie się uśmiechnęli. Wszyscy ochoczo wylęgają z domów, uśmiechają się nawet do obcych, bo słońce i ładna pogoda poprawia im nastrój. I to staje się zastanawiające dlaczego to pogoda, czy otoczenie musi wpływać na nasz nastrój, czemu nie możemy tak poprostu przejść obok obcej osoby uśmiechnąć się do niej i pojść dalej bez względu na wszystko....

To chcę teraz robić, nie patrzeć na to co mnie otacza, czy przytłacza tylko iść szczęśliwie dalej :) A wkońcu i ja spotkam osobe, która nie patrząc na nic innego wyruszy ze mną w droge pełną zakrętów, ale jakże wspaniałych wspomnień :)

Miłego Dnia :*