Trust me...

Droga ma trudna jak iść po szkle

Miliony przyjaciół zniknionych w tle,

Dlaczego los przydzieliłś mi taki

Jakobym miał wzorować się na kim.

Głos odległy o tony woła me imię

Ciemność otacza wszystko w śpiącej krainie,

Nie widać ni obcych, ni znajomych, ni podopiecznych

Czyżbym zapadł już w sen wieczny?

I nagle światło oświetla mą drogę

Już idę i biegnę, i tchu brakuje i dalej nie mogę,

Poczekajcie na mnie i weźcie mą duszę

Nawet nie wiecie jak bardzo się dostać tam muszę.

W ciemnościach światełko nadziei gaśnie jak żar

Dziękuję Tobie za życia dar,

Gdybym miał wrócić jeszcze, w postaci znanej

Odbiorę to co zostało zabrane.

Czemu mi to robisz? Czemu niszczysz mą przyszłość

W takich a nie innych czasach żyć mi przyszło,

Chciałbym to zmienić i wyrzec się złego

Lecz sam wątpię, że dokonam tego.

Ujrzeć dobro i światło dzisiejszą młodością

Żyć dniem dzisiejszym i jutrem, już nie przeszłością,

Żebym dzisiejszą egzystencje nazwał byciem

Lecz to wciąż będzie labirynt zwany życiem.

Smutny i żałosny, który Ja się zwie

Osiadł na emocji dnie,

W ciemności i bólu utkwił na wieki

Zamyka swe powieki.