moi przyjaciele są jak szóstka w totka. powtarzam to zawsze. od zawsze.

dziękuje wam za to że jesteście, najmocniej.

czasem myślę o tym że nie da się mnie zgnieść, bo oni są jak moje horkruksy.

mają kawałki mnie w sobie. i jak ktoś poraz kolejny wyrywa mi serce, to zawsze od nich dostaje to dzięki czemu je naprawiam.

weekend majowy był cudowny.

dziękuje że jesteś ze mną zawsze. od tylu lat.

dziękuje wam za wszystkie telefony, za całą pomoc, za bycie, wysłuchanie, zrozumienie, akcetację.

bez was nie byłabym taka ciepła i silna. i pogodzona z własnymi słabościami.

dziękuję za wszystkie słowa wsparcia, i nie tylko. za to jak mnie cenicie, i jak doceniacie te zmiany jakie mi w środku zachodzą.

jesteście dla mnie najważniejsi.

bo czasem kiedy siedzę na tym samym końcu świata. i rozmyślam.

stoisz za moimi plecami i mówisz zupełnie pewnie - że to może jego początek?

to jest jego początek. mój ukochany początek świata.

drugi etap zmian jest trudny, męczący i zabija we mnie kobietę niezależną.

i niby to jeszcze kilka intensywnych dni. ale czuję jakbym zjeżdżała z najwyższego szczytu kolejki górskiej. i trochę traciła kontrolę nad tym co się szykuje.

tak, tak, tak, remonty, przeprowadzki, regały, i budowanie dokładnie takiego życia jak chce wymaga pełni skupienia i organizacji.

a i tak najbardziej na świecie nie mogę się doczekać tego że od 23 maja będę w pakiecie.

na kolejne kilka/kilkanaście lat.

każdego dnia. na zawsze.

chociaż przed nami najtrudniejsze, oswajanie, i ostateczny wybór.

a apropo oswajania.

możesz nie?