Za lasami, za górami...

Jak dawno byliśmy tam, tam. Kiedyś nie było takich problemów, dylematów, wszystko było o wiele klarowniejsze nawet gdy wydawało mi się mętne. I chociaż teraz wróciłabym do tego co było, wydawać by się mogło, że te problemy były małe, nic nie znaczące, to jednak wtedy przysłaniały pół świata. Teraz wiem, że mogą być gorsze rzeczy, a jednak jakoś brniemy do przodu.

Nic mnie mnie rusza, mam gdzieś to co powinno być priorytetem, wierzę w cuda i modlę się za rzeczy, które pewnie nie mają szans na spełnienie, ciągle łudzę się marzeniami. Każde marzenie to nowa ściana mojego pięknego zamku z piasku, który może zniszczyć, zburzyć, zniweczyć jeden mocny podmuch...

Prawda jest najlepsza, ale czasem nie chcę jej widzieć. Uwielbiam żyć swoimi rojeniami, kocham świat swojej wyobraźni. Jest cudowny, piękny, kolorowy, pełen miłości, ciepła, przyjaźni, wszystko w nim ma swoje miejsce. Ja wiem jakie mam miejsce, jestem pewna tego co mam, nie muszę się martwić...

Stoję z boku i czekam...

Chciałabym poznać prawdę. Wtedy obojętnie jaka by była, czy mój zamek przestał być istnieć, czy też stałby się wyjątkowo mocny i trwały, wiem  że mam tę garstkę osób, która by pomogła. Wysłucjała, dała się wypłakać, była ze mną. Każda rozmowa, każdy sms, każdy uścisk. Wszystko daje tak dużo.

Nie wiem jak to się stało, że mimo wszystko, cięglę wierzę, że się uda. To i to, i to też. I dziękuję Bogu, że w to wierzę.

To się uzewnętrzniłam. Yhmm.

I muszę się zmienić. Mmm, ale tak ciężko się zmienić. Ech, uparty osioł, co nie? Ale nie ja jedna, moja droga. Nie ja jedna.