Półroczna nieplanowana przerwa jest trochę jak paczka chipsów - niby spoko, ale po co tyle pustego miejsca? ;)

Jestem przekonany, że ten ubiegły rok odmienił mnie jako człowieka.

Przeorany jak trzeba, bo pracy nie zmieniłem, ale dla paru cudownych chwil warto było się przemęczyć

i dotrwać do końca..

W tym roku byłem na wycieczce w górach, gdzie odbył się ślub mojej licealnej przyjaciółki. To zdecydowanie najlepsza chwila z tego roku, bo pierwszy raz zobaczyłem jak wyglądają góralskie wesela ;)

A i ja niechcący wygrałem weselny konkurs dla Teamu młodej, a co.. Jak się bawić to się bawić..

Poza tym udało mi się poznać paru fajnych ludzi, nie tylko na tym weselu, ale także i na moich studiach.

Fajnie jest czasem przypomnieć sobie, że niektórzy mogą nie uważać mnie za zlepek bezwartościowych cech i garść żałości. Bezsprzecznie nie będę żałować decyzji o kolejnych studiach, nawet biorąc tylko pod uwagę możliwość poznania nowych ludzi.. Ludzie dalej są moim największym uzależnieniem, mimo tego, że naprawdę doceniam chwile bez słów, bo wtedy mogę naładować baterie i iść dalej..

Moja terapia dalej trwa, ale ostatnio uświadomiła mi jakim kosmitą jestem, tylko dlatego że chcę żyć ze wszystkimi w zgodzie. Pewnych rzeczy nie zamierzam tolerować, więc bardzo możliwe że mimo wszystko będę musiał poszukać lepszego środowiska dla siebie. Dlatego ważne jest dla mnie przepracowanie rzeczy których sam nie dam rady przeskoczyć. Albo przeskoczyłbym, ale w dużo dłuższym czasie. Fajnie by było znowu poczuć się jak ktoś. Ktokolwiek kto może być kochany, szanowany. Kto może po prostu żyć i się nie bać. 

To może być moim postanowieniem na ten rok. Taki wyjątek od reguły, bo zwykle nie robię postanowień. Z moimi planami nigdy nie szło za dobrze, więc nie robię sobie większych nadziei że to wypali. Reszta niech pozostanie otwartą listą.. Elastyczność przede wszystkim. 

Największym celem chyba i tak zostanie nie rezygnowania z siebie. 

Tyle i aż tyle..