.

Zdjęcie pod tytułem "polska żuleria na paryskim lotnisku". Ale nie o tym mowa. Kurczę już było wszystko dobrze i tu nagle dupa blada. Przyśni ci się jedna głupia rzecz i wszystko o czym udało ci się zapomnieć bezpowrotenie wraca. Dlaczego to wszystko jest takie trudne. Czemu ludzie nie mogą po prostu ze sobą rozmawiać ot tak o wszystkim. Wtedy jakoś byłoby łatwiej. Ale ja tak nie potrafie, boję się czegoś, sama nie wiem czego, utrudniając sobie życie.  Czasem, gdy jakoś tak się układa dochodzę do wniosków, że to zbyt pięknę, żeby mogło być prawdzie. Może ja po prostu nie potrafie znieść myśli, że ktoś się o mnie troszczy, że ktoś o mnie myśli, moze to to mnie przerasta. W takich sytuacjach zawsze uciekam, zawsze i za każdym razem. Jestem głupim tchórzem, który bezustannie szuka czegoś jednocześnie przed tym uciekając. Skomplikowane ot co. Zaczynam się do tego przyzwyczajać, najwyraźniej taki los mi pisany. Taaa... A mówiłam już, że jestem optymistką? Tak, właśnie widać to na załączonym obrazku... Kiedys się ogarnę, wierze w to, że mi się uda, może to po prostu nie mój czas i nie ten człowiek? WIdocznie los tak chce.... zaraz, zaraz przecież ja nie wierze w przeznaczenie ! To rzecz dla frajerów, którzy nie potrafią wziąć swoich spraw we własne ręce. Cholernie się ciebie boje... i zapisujesz się do mojej listy osób przed którymi boję się otworzyć. Nie mam pojęcia czemu tak się dzieje... Chce a nie moge. To straszne uczucie. Najśmieszniejsze w tym wszystkim jest to, że nawet jeśli to czytasz, w co szczerze wątpie, to i tak nie masz bladego pojęcia, że mówię o Tobie! Hahaha. Nie to nie ma sensu. Świat tez nie ma sensu. Żegnaj.