Było. Nieważne.

Było. Nieważne.

Długo mnie nie było tutaj. Dopiero zjazd zmusił mnie abym tutaj zawitała. 

Wyjazd pozwolił ujrzeć mi wiele rzeczy. Przedtem też je widziałam, ale nie czułam tego tak jak tutaj. Kusi, żeby nazwać to miasto miastem samotności. Problem w tym, że wszystko się we mnie wzburza na takie oczywiste kłamstwo. Nie jestem w stanie okłamać ani Was ani samej siebie.

Samotność wryła się gdzieś zbyt głęboko, abym mogła do niej dotrzeć i ją pojąć. Nie wiem kiedy przyszła ani skąd. Jest ujmująca, przejmująca, przerażająca. Kocham ją i nie nawidzę. 

Źle się czuje w tłoku jaki nieustannie panuje wokół mnie ostatnimi czasy. Od tygodnia obserwuję samą siebie jak stopniowo uciekam. Nie wiem dokąd. Wiem za to, że nic dobrego z tego nie wyniknie. Gram więc, Dobra mina do złej gry. Dużo potrafię ukryć i sama się sobie dziwię jak wiele potrafię zatuszować nawet przed samą sobą.

Życie odrzuca mnie coraz to dalej od m. Moje patologiczne wręcz już zachowania stają się niewyobrażalnie niebezpieczne. Dla mnie i nie tylko. Mam wrażenie, że nie potrafię .... Nawet mówić. Boję się co będzie dalej. Strach towarzyszy mi zawsze. Towarzysz mojego paskudnego żywota.


Wyczekuję dnia. Dnia dla mnie. Z nadzieją czekam na słońce.