Peany na cześć niczyją

Nie wiem dlaczego pojawił się w mojej głowie taki tytuł tej notki. Może podświadomość. Może dusza nie może się wysłowić i zaczęła majaczyć. A może ma wiele racji.

Tu ,gdzie mieszkam ,od 60ciu lat nie było tak ostrej zimy jaka się pojawiła tego roku. Dla mnie nie jest tak przejmująco zimno ,kiedy chodzę po dworze ,ale ich nieprzystosowane do ostrzejszych zim domy ,ich rurociągi ,oni sami ,Irlandczycy ,często nie mogą podołać z tym co tu się teraz dzieje. W domach para leci z ust ,woda z większych częściach miasta zamarzła ,na ulicach ludzi mniej niż zwykle...

Nie walczę z tym. Przyzwyczaiłam się do zawsze obecnego chłodu ,tak jak przyzwyczaiłam się do posiadania menstruacji czy spędzania nieprzespanych nocy ,do przyjmowania cierpienia z podniesioną głową ,do wyrywania sobie włosów szczotką ,bo na pożądne rozczesywanie nie ma czasu...

Potrafię żyć w symbiozie z czymś co niekoniecznie zwykło być mi w smak ,potrafię żyć wygodnie w niewygodnych dniach i miesiącach ,potrafię wybrać dumę nad próbę sklejenia czegoś na nowo ;potrafię zawalczyć o cokolwiek i zawsze wygrać ,ale mając możliwość wyboru i dla mnie zawsze to będzie wybór dobry (optymistka? realistka? wariatka?) ,potrafię zniszczyć wszystko ,by przejść przez jeden ,kolorowy most.

Zdjęcie zrobione przezemnie lub Klaudię ,kilkanaście dni temu.

Na zdjęciu cmentarz w Limerick ,który widuję codziennie ,i któremu zawsze zostawiam jedno spojrzenie jałmużny.

"Muszę to przespać ,przeczekać ,przeczekać trzeba mi

A jutro znowu pójdziemy nad rzekę..."