Wiesz, że uczucia, które potrafisz ubrać w słowa są nic niewarte? Miłość, przyjaźń, szczęście, rozpacz, nienawiść. Jeżeli potrafisz opisać to w zdaniach i wyrazach to znaczy, że mają one małe znaczenie. Serce człowieka jest bowiem zbudowane z niewidzialnych sieci, a my jesteśmy jej pająkami twórcami. Każde uczucie to niewidzialna nić. Dla jednych kłopot, dla drugich zaś nie, polega na tym, że tyle o ile zwykłą, widzialną sieć pająka, można zniszczyć ruchem palca, tak właśnie cholernie trudno zniszczyć sieci, z których zbudowane jest twoje serce. Te sieci są jak płatki śniegu. Każda inny, bo dla każdego indywidualny. Te właśnie nici są odwzorowaniem wszelkiego rodzaju uczuć, słowa zaś są zbędne, bo one stanowią tylko dodatek, abstrakcyjne i niematerialne wyrażenie słowne. Liczy się to, co materialne, liczy się serce. Bijące serce. Abstrakcja też się liczy. Ale w innym tego słowa znaczeniu. Skończyłam dzisiaj siedemnaście lat. Wiesz jak to jest zapewne czuć, że pewnego rodzaju odpowiedzialność Ciebie goni. Właśnie w tym momencie to czuję. Jest jak cholerny ciężar na plecach, jak torba, w której spoczywają książki, które w tym momencie są zbędne, ale za jakiś czas dobrze, żebyś miał je w swoim plecaku. Jest wiele rzeczy, których chciałabym sobie egoistycznie życzyć, jednak życzę ich sobie każdego dnia. Przecież wiecie doskonale, czego może sobie życzyć taki człowiek jak ja: wiary, nadziei i miłości. Barwy, szczęścia i siły. Boga, człowieka i nieba. Wytrwałości, mądrości i wspaniałości ulotności chwili. Ciszy, rozmowy i muzyki wydobywającej się z głębi duszy. Słońca, księżyca i trawy. Wiatru, deszczu i chmur. Wszystkiego, co małe, wartościowe i naturalne. Nie jest pewnie zaskakującym faktem, że urodziłam się wtedy, kiedy za oknem porodówki szalała burza, prawda? Czuję się czasem jak ona. Znikam, pojawiam się, przechodzę siejąc popłoch i znowu zachowuję spokój. A wiesz co jest najpiękniejsze w najprawdziwszej burzy? Że po niej na niebie pojawia się tęcza. I to jest dla mnie najpiękniejsze życzenie. Żebym była choć dla jednego człowieka najprawdziwszą tęczą, która z każdym pojawieniem się przynosi radość. I czeka się na nią z wytęsknieniem. Bo jest się świadomym tego, że tęcza nie jest dla siebie, ale dla innych. Bowiem "nierówni potrzebują siebie". I może jestem popierdolona, bo chcę zbawić świat. Ale dobrze mi z tym. Dziękuję za pamięć.