tak, lubię ohydne zdjęcia :)

wreszcie sama, tylko ja i melancholijna muzyka która w pewnym stopniu ogłusza moje myśli. to takie przytłaczające. przeplatana nienawiść do własnego siebie i wstręt do reszty. czasami mam ochotę wyjść, pójść gdzieś, daleko od wszystkiego, sama. opuścić wszystkich których obciążam swoimi problemami, osobą, byciem. zostać z tym sama, być jaka jestem bez żadnej krytyki. bez konieczkości bycia lepszą, czując w środku że jestem na tyle niewystarczająca i bezużyteczna że aż robi sie przykro. to smutne patrzeć na swoje puste odbicie w lustrze i czuć odrzucenie, obraz który ukazuje się nam każdego dnia i tylko pogarsza. znowu dziwnie się czuję, pogubiłam się. nie zrozumiesz. po co to piszę? hm, nie wiem, może dlatego że nie mam z kim pogadać. nadal to czytasz? niepotrzebnie.