jesteś jak ciepła herbata po kilku godzinach spędzonych na mrozie, jesteś jak przepłakanie kilku godzin w poduszkę. nie jestem pewien jak dużo tego co się teraz ze mną dzieje ma związek z tobą, nie będę się oszukiwał, że nie masz z tym nic wspólnego. bo na pewno masz

czułem się spokojnie pierwszy raz od zawsze, jeśli to był też ostatni raz to trudno. 

zawsze dziwiłam się, odnośnie braku komunikacji, ale ja nie wiem co miałabym ci powiedzieć, nie wiem co miałabym ci przekazać. nigdy nie będę poetą, żyje lepiej bez słów. jestem jednym z tych kretynów którzy wierzą w miłość. jestem jednym z tych idiotów którzy zakochują się w najbardziej żałosny sposób na świecie. to nie jest normalne, żeby po kilku tygodniach czuć AŻ TYLE. boję się, że znów mi powiesz, że to jednak nie to. boję się, że powiesz mi wiele rzeczy. boję się, bo oferujesz mi wszystko w co nie jestem w stanie uwierzyć. oferujesz mi rzeczy które okazują się nie istnieć.

mam nadzieje, że to co się dzieje nie zostanie ze mną długo. potrafiłem przepłakać całą noc, bo chciałem umrzeć, ale nie chciałem złamać mojej mamie serca. potrafię dławić łzy godzinami, bo nie chcę żebyś się martwiła, ale wiem, że się martwisz i jeśli nie będę ci niczego mówił, to w koncu stwierdzisz, że pierdolisz taką robotę. ale co jeśli będę ci mówił wszystko? mówiłaś, że chciałabyś to wyrwać, rozkładać na części, ale co zrobisz, jeśli okaże się, że to prace syzyfowe? pracuję nad sobą i się staram, ale ostatnio mam wrażenie, że wróciłem do martwego punktu sprzed kilku lat. nie widzę dla siebie miejsca innego niż obok ciebie, nie widzę dla siebie miejsca w tym świecie. boję się, że przez to, że nie potrafię się zdrowo zakochać w końću sobie pójdziesz(mówiłaś, że ci to nie przeszkadza). 

nie ma rzeczy której ja bym ci nie wybaczył, ale czasem nie jestem sobą.