Może powinnam zacząć od tego dlaczego tutaj jestem i co mam zamiar robić. Więc postanowiłam założyć sobie tego bloga po to, aby móc wypisać wszystko to co we mnie siedzi i praktycznie każdej nocy nie daje mi zasnąć, chcę też pomagać ludziom, którzy będą mieli jakikolwiek problem i  zechcą się nim ze mną podzielić. Mam 16 lat czyli jestem aktualnie w fazie dorastania i wszystko czuje dwa razy mocniej niż każdy dorosły, czy też młodszy kolega. Bardzo często jest tak, że problemy, które nam wydają się najgorsze i pozbawiają nas chęci do życia dla innych zupełnie błahe, proste do rozwiązanie. Dlatego, też jeśli wydaje się wam, że nikt was nie rozumie i nie możecie nigdzie znaleźć pomocy - to bez obaw możecie się do mnie zwrócić. Sądzę, że tyle wystarczy :)

Mam już dosyć przyklejania sobie uśmiechu codziennie rano, aby nie słyszeć tych przeklętych pytań typu -"Co się dzieje?" i -"Masz doła?" Wymiotuje już szczęściem innych, wymiotuje ciągłym popełnianiem tych samych błędów. Od totalnego popadnięcia w nicość ratują mnie książki i muzyka. Nie mam ochoty oglądać najbliższych mi ludzi. Nie mam na nic ochoty. Chcę spokoju... Niech świat się zatrzyma chociaż na godzinę i pozwoli pozbierać mi myśli. BŁAGAM.

*

Wiedziałeś, że tak wiele można sobie wytknąć?! Ile scenariuszy można ułożyć na nowo. Tak wiele spraw można było załatwić inaczej. No właśnie można było....

*

Kolejny wieczór z kolei, kiedy pewność siebie zaczyna mnie opuszczać. Dziewczyna, która zazwyczaj jest w centrum uwagi, niebrzydka, raczej lubiana. Kto by pomyślał, że każdego wieczoru, każdej cholernej nocy jest taka słaba. Ucieka ze mnie całe szczęście. Zostaje sam na sam, ze smutkiem, ze wszystkimi błędami. Przecież zawsze mówię, że niczego nie żałuję i tak jest. Nie rozumiem tylko dlaczego ciągle rozdrapuje coś co już dawno jest zamknięte. Każdego dnia kiedy budzę się rano czuję jakby czołg po mnie przejechał... Na około jest pełno chusteczek, które wczoraj ratowały pokój przed powodzią z moich łez. To przykre, że cały czas pamiętam,a przecież mam obok siebie wspaniałych ludzi, którzy zastępują mi każdy kawałek Ciebie.

*

Bezsenność - najgorsze, co dopada człowieka. Myśli rozkładają na łopatki, każda daje o sobie znać. A kiedy mózg załatwi sprawy obecne, wraca przeszłość. Przeszłość, która przygniata Cię do łóżka i powoduje, że nie możesz się ruszyć, nagle czujesz, że w oczach stają Ci łzy, a już po kilku sekundach płyną po policzku. To straszne... Czy ktokolwiek jest w stanie zapomnieć i przestać tęsknić za czymś, za kimś, co było dla niego naprawdę ważne?

*

Tak łatwo się denerwuję. Wystarczy jedna rzecz, słowo, które powoduje, że gniew zalewa całe moje ciało.  Najgorsze w tym wszystkim jest to, że cholernie chce mi się wtedy płakać. Staram się panować nad sobą, ale mi to nie wychodzi, a do tego wszystkiego dochodzisz Ty i twoje "humorki". Nie wiem kim jestem dla Ciebie. Traktujesz mnie jak przedmiot, zabawkę na pocieszenie... Jestem, bo jestem tak? Ale jestem też  człowiekiem i mam te cholerne uczucia .. Też cierpię...