W głowie rodzi się tyle scenariuszy. Mózg wymyśla tak wiele sytuacji, wyświetla jak projektor sceny, który mogłyby ułatwić moje życie. Mam Ci tak wiele do powiedzenia, a póki co wszystko noszę w sobie. Eh.. Ostatni raz widziałam Cię jakieś dwa tygodnie temu i nie mam odwagi poprosić Cię o spotkanie i poważną rozmowę. Tak bardzo chciałabym Ci powiedzieć, że jesteś dla mnie cholernie  ważny, że tęsknie, że kocham się gapić w te hipnotyzujące zielone oczy, że każdego wieczoru przypominam sobie nasze pocałunki. Hamuje mnie strach. Strach przed odrzuceniem, strach przed tym, że stanę się tylko jedną z tych do "zaliczenia". Zresztą Ty nie dajesz żadnych znaków... Zupełnie jakbym była Ci obojętna. Więc dlaczego się nie odczepisz? Dlaczego nie zostawisz mnie w spokoju? Dlaczego uwziąłeś się na moje i tak już chore serce?