pomiędzy mą dumą, a obietnicą

Ostatni.

Pamiętam każde twoje słowo. Nie umiem tego zapomnieć. Tak bardzo się starałeś, zrobiłeś wszystko co było można. Próbowałeś. Nie udało się. Ze mną nigdy nic się nie udaje. Nie mogę uwierzyć, że nie doceniłam tego jak wiele dla nas zrobiłeś. Teraz to już za późno. Czas już się nie cofnie. Nie będę mogła zmienić tego co powiedziałam. To się stało już. I nigdy się nie odstanie. Nie wiem jak czułabym się na twoim miejscu. Pewnie to okropne uczucie, ale co ja mogę o tym wiedzieć. Nie mogę powiedzieć, że cię rozumiem, nie rozumiem. Tylko ty najlepiej wiesz jak to jest. Przykro mi bardzo. Wszystko co złe spadło na ciebie. A ja zostałam obok przyglądając się temu tylko. Nie boli mnie to aż tak jak ciebie. Boli jedynie to, że przeze mnie cierpisz. Nigdy tego nie chciałam. Czekam aż mi się odpłacisz, powinineś. Pierwszy raz jestem pewna, że jeśli to była czyjaś wina to tylko moja. Fakt, jesteś jaki jesteś, gdybyś taki nie był nie byłoby nawet takiego problemu, ale nie mam przecież prawa cię zmieniać. Nie mogę myśleć o tym co by było gdybyś był inną osobą. To nienormalne.

Mam jednak nadzieję, że coś do ciebie dotarło z tego co mówiłam. Sama tego nie rozumiałam. Ale jakoś musiałam zapobiec temu wszystkiemu, więc mówiłam byle co. Wierzę, że nawet przez to uda nam się przejść, razem możemy wszystko. Nie zostawiaj mnie, wiesz, że ja zawsze będę przy Tobie (może niedosłownie)

Mogę wmawiać ci miliony kłamstw, ale jeśli wypowiadając je sama nie wierzę, że mogłyby być prawdą ty też nigdy w nie uwierzysz.  

  Smutno.