everybody lies 

Siedząc z laptopem na kolanach, ot tak, z nudów, zaczęłam przeglądać różne fotoblogi. W pewnym momencie w wypromowanych zobaczyłam zdjęcie ślicznej dziewczyny, nie wybaczyłabym sobie, gdybym nie weszła - a przyznaję szczerze, że to była zwykła ciekawość ujrzenia reszty jej zdjęć. Byłam przygotowana, że zobaczę coś w stylu fotobloga dziewczyny, która wrzuca swoje filmiki, coś nagrywa i próbuje się przez ten portal nieco wypromować. Można więc wyobrazić jakie zaskoczenie mnie spotkało, kiedy zamiast zwykłych wpisów, pod każdym zdjęciem był dodany link do filmiku na yt, oraz kilka słów napisanych przez brata dziewczyny. Obejrzałam wszystkie filmiki, zorientowałam się już, że dziewczyna nie żyje, więc wygooglowałam sobie artykuł, w którym opisany był wypadek dziewczyny. Teraz siedzę i z przerwami czytam resztę wpisów na tym fotoblogu, jednocześnie starając się dojść do siebie, choć to jest niemożliwe. Nie, nie żałuję tego, że tam weszłam, wręcz przeciwnie. Choć sama przechodzę przez trudny okres, jakim jest tęsknota po stracie bliskiej osoby, to w tych kilku filmikach, wpisach, w tych słowach zobaczyłam coś, co od zawsze podziwiałam - więź między ludźmi, bliskimi sobie ludźmi. Więź, która pozwala im się cieszyć z każdej wspólnej chwili, więź, która narodziła się z miłości i wsparcia. Od zawsze podziwiałam rodziny, w których każdy siebie szanuje, kocha, wspiera i pomaga w potrzebie. Ale kiedy mamy przy sobie taką osobę, która troszczy się o nas i jest naszym najlepszym przyjacielem, którego znamy od urodzenia, jest nam po prostu gorzej pogodzić się ze stratą. Podziwiam tego chłopaka, z pewnością jego siostra była równie dobrym i kochanym człowiekiem, jak on - przynajmniej tak wywnioskowałam z jego wpisów. Nigdy tylko nie zrozumiem, dlaczego Bóg zabiera nam najlepsze osoby - w dodatku tak młode, które przecież mają jeszcze całe życie przed sobą. Boże, nie jesteś ANI TROCHĘ sprawiedliwy, nie da się w Ciebie wierzyć.

Spotkajmy się, znów, po drugiej stronie
Nie mogę znieść myśli, że to już koniec