Buba.

Bo Jackson jest ostatnio wszędzie. Kojarzę ten ryj od debiutu GOT7 prawie 3 lata temu, ale dopiero jakoś niedawno przyciągnął moją uwagę.

To sobie fangirluję do Chińczyka znów, a co.

Czasem sobie myślę, że k-pop to bagno i dlaczego ja w to wpadłam. Po co. Czasem mnie to wszystko tak frustruje.

A potem uświadamiam sobie, jak bardzo zmienił mnie na lepsze. Jak pomógł mi zrozumieć, że naprawdę nieważne, co inni myślą o tobie i o tym, jak się ubierasz czy co robisz.

Jak pokazał mi, że ciężką pracą można osiągnąć to, o czym się marzy. I właśnie dociera do mnie, że jestem człowiekiem bardzo małej wiary.

Że w głowie mam "jestem już za stara na niektóre rzeczy", co jest głupie.
Że ...

Wkroczyłam właśnie w rejony myślowe w mojej głowie, w które nie chcę się zagłębiać, a tym bardziej o nich pisać, bo poczuję się tylko gorzej.

Za dużo we mnie blokad, za mało wiary i zbyt wielkie przeświadczenie, że nie jestem i nigdy nie będę dość dobra na pewne rzeczy.

Jakie to głupie.

Wczoraj myślałam sobie "kupujemy mieszkanie, zbieram na wyjazd, wszystko zmierza w dobrą stronę".

Patrzyłam na tatę i powiedziałam sobie "hej, patrz na niego. To po nim cię tak ciągnie na scenę. Zobacz, on ma tyle lat, a spełnia swoje marzenia".

To tak falami przychodzi. Jednego dnia jestem z siebie dumna, bo osiągam sukcesy. A drugiego miotam się, że to nie to, że coś robię nie tak, ale nie wiem co. Że chciałabym być gdzie indziej i robić co innego.
Jednego dnia uwielbiam to, że pracuję od poniedziałku do piątku, a weekendy mam wolne i doceniam tą stabilność bardzo.
Drugiego oglądam występy z MAMA i myślę "o ja o ja, mogłabym mieć ich pracę" z całą świadomością, że to, co widzę na scenie i w różnych programach, to wierzchołek góry lodowej, który pozwalają mi zobaczyć i uczuciem, że warto byłoby się poświęcić.

Nie wiem, mam coś z głową chyba. I pewnie mam za dużo wolnego czasu na myślenie xP

Najlepszy występ na MAMA 2016. Miałam łzy w oczach jak oglądałam.