"Dobrze, że wróciłaś, bo jutro sobota i sprzątanie."
"Nie pojedziemy na twoje odbieranie dyplomu, bo tato ma koncert dzień wcześniej."

... czyli witamy w domu.

Może bzdury, ale ważne dla mnie. Tylko jak już się odważę powiedzieć to głośno, to słyszę, że przesadzam, wyolbrzymiam i w ogóle pewnie za dużo wypiłam.

Wcale nie chciałam wracać tutaj i nadal utrzymuję, że dobrze mi było w Irlandii. Nawet jeśli czasem czułam się samotna, to było to raczej czysto fizyczne - bo jak nie czuć się samotnym, gdy się mieszka samemu w ogromnym (jak na moje przyzwyczajenia) apartamencie?
 Dużo bardziej czuję się samotnie, niepotrzebnie i nie na miejcu we własnym rodzinnym domu.

Ale zapewne znów wyolbrzymiam.

Gdybym tylko mogła zostać w tych piegowatych ramionach jeszcze trochę dłużej.

Gdyby tylko to mogły być moje ramiona.

Bardzo kurwa śmieszne.