Jarocin 2007

Dalej wygrzebuję starocie ;P

Siedząc w kuchni z rodzicami i jedząc kolację miałam ochotę płakać i krzyczeć. "Mamo, tato, nie radzę sobie sama ze sobą, jestem zagubiona, wszystko w moim życiu wydaje mi się bez sensu. Wiem jedno, czuję drugie i nie wiem, co mam robić.". Ale zacisnęłam zęby i nie powiedziałam nic, tylko spokojnie skończyłam jeść i wyszłam łapiąc za kubek herbaty.
Bo co mogliby mi powiedzieć? "To Twoje życie, musisz je sama przeżyć, sama zdecydować, co chcesz zrobić"? "Takie jest życie, nic na to nie poradzisz"? Dobrze o tym wiem. Muszę sobie sama poradzić ze swoimi problemami i wątpliwościami, w końcu jestem już dużą dziewczynką. Ale to nie takie proste.

Znów myślę o Australii. I z jednej strony może tam będzie lepiej, łatwiej. Może godziny pracy nie będą mnie dołować i nie będę się martwić o pieniądze. Ale z drugiej strony - jeśli się mylę? Jeśli będzie mega ciężko i samotnie? Przecież nie będę mogła sobie pojechać do domu na kilka dni, albo przyjść do pokoju Pauliny, żeby się przytulić.
Ciekawe, że nie myślałam o tym wcześniej. No dobra, wpadło mi do głowy, ale nie martwiłam się tym. A teraz jestem tak rozstrojona, że po prostu mnie to przeraża.

Cholera jasna, byłam taka zdecydowana! To siedzenie tutaj mnie dołowało, chciałam ruszać na pdbój świata, byłam gotowa, w myślach już się pakowałam przecież.
Co się stało?
Wciąż te same pytania retoryczne. A chyba po prostu potrzebuję trochę czasu, żeby się ogarnąć. Trochę cierpliwości i wiary, że wszystko będzie dobrze.
Bo przecież będzie. Prędzej, czy później, wszystko się ułoży.

I powróci optymizm i radość życia.

Sama do siebie nie mam siły na razie. I choć dopiero 21, chyba zaraz pójdę spać. Bo co mogę zrobić lepszego?