Kiedy pogadałam z przyjaciółką, wsparłam ją i pocieszyłam tak jak należy, postanowiłam pójśc do mojego chłopaka. Bylo mi głupio, ale nic innego zrobić nie mogłam. Dochodząc do jego drzwi, jeszcze przez chwilę wątpiłam co do odwiedzin, szczególnie wtedy kiedy to ja byłam wszystkiemu winna. Znienacka, coś natchnęło mnie i zapukałam natychmiastowo do drzwi. Otworzyły sie, ale zza nich wyłoniła się pogodna postać jego mamy. Zapytałam się czy Adam mój chłopak jest w domu, ale odpowiedz brzmiała "NIE". Zmarszczyłam się na tę wieść, ale postanowiłam poczekać. Chciałam zadzwonić, ale telefon był rozładowany. Więc powoli, zmierzałam w stronę swojego domu, który był położony nie opodal domu Adama. Znów musiałam kłamać mamę, że byłam u mojej znajomej, na nocce. Więcej nic nie chciała ode mnie wiedzieć. Więc weszłam do pokoju, podłączyłam telefon do ładowarki i włączyłam komputer, z nadzieją że spotkam go na gadu. Lecz nie zastałam go ani w domu, ani na gadu. Wtem usłyszałam dźwięk nadchodzącej wiadomości. Było ich z pięć i to od mojego chłopaka. W czterech z nich przepraszał mnie, ale w ostatniej moje oczy zrobiły się szkliste. Wiadomość ta brzmiała tak :
" Jak powiedziało wielu wybitnych pisarzy: Czy jest coś gorszego niżeli śmierć? Życie, jeśli pragniesz umrzeć". Tak wiem wyglądało to dziwnie. Nie dałaś mi niczego wytłumaczyć. Chociaż wcale się nie dziwię. Jestem bezsilny, a z oczu ? Z oczu plyną mi łzy, łzy tak cholernej i nieprzyjemnej bezradności. Tak bardzo chciałbym Cię spotkać i Ci wytłumaczyć, ale nie wiem jak to zrobić. Jesteś jedyną osobą w moim życiu, która znaczy dla mnie tak wiele. Tera co mi pozostaje? Pożegnać się... Nigdy mnie już nie zobaczysz. Pewnie tego chciałaś. Papa, dobranoc Kochanie, dobranoc. "
Wyleciałam szybko z pokoju i popędziłam w stronę parku, na miejscu zastałam karetkę i policję. Zalałam się łzami. Popędziłam w stronę zdarzenia. Zapytałam się jednego z policjantów co się stało, a on odpowiedział mi że jakiś chłopak zmarł w skutku utopienia się w po bliższej rzece. To były słowa, których nigdy w życiu nie zapomnę.