A pewnego dnia, człowiek budzi się i zdaje sobie sprawę z tego jakim jest idiotą. Wstajesz, a pierwsze pytanie jakie samemu sobie zadajesz jest: "Jak mogłeś/aś to tak spieprzyć?". Ale, żeby to była tylko jedna rzecz. Uświadamiasz sobie, że raz po raz psujesz coś na czym tak bardzo Ci zależy. Rozglądasz się dookoła i widzisz ludzi, którzy byli Tobie kiedyś tak bliscy, a teraz są szczęśliwi... bez Ciebie. Myślisz sobie, że chyba do niczego się nie nadajesz, że chyba to wszystko nie ma sensu, bo za cokolwiek się nie weźmiesz po prostu Ci nie wychodzi. Poddajesz się, bo przecież nie masz już siły walczyć, za dużo prób, za dużo porażek, żadnej wygranej. A Tobie chodzi tylko o szczęście. Nic mniej, nic więcej. Zwykłe szczęście, które potrzebne jest człowiekowi po ty by z optymizmem mógł patrzeć w przyszłość... Ale ty tego nie czujesz. Nie widzisz szczęścia, nie masz powodów do radości. Zaczynasz wierzyć w to, że wizja samotności staje się coraz bliższa. Ale jak to możliwe?!?! Bronisz się przed tym rękoma i nogami, jak bezbronne dziecko, które ślepo podąża jedną ścieżką wyznaczoną mu przez innych. Odnosisz wrażenie, że jesteś marionetką pośród tych wszystkich ludzi. A to wszystko przez Twój strach, mówisz sobie: "TY PIEPRZONY TCHÓRZU!", nienawidzisz siebie za to kim jesteś i za to, że nie potrafisz tego zmienić. Cały czas przejmujesz się tym co ludzie myślą, co powiedzą i w tym wszystkim zapominasz o samym sobie, a to TY, właśnie TY jesteś najważniejszy na tym świecie. Ty jako jednostka musisz zadbać o samego siebie, bo nikt tego za Ciebie nie zrobi, nikt nie poprowadzi Cię za rączkę... Więc musisz podjąć ostateczną decyzję, zadać sobie pytanie czy w końcu nadszedł ten moment, by odważyć się na pierwszy krok do lepszego życia, czy może jednak wolisz gnić jak tchórz w swoim świecie i oczekiwać na panią Samotność. To Twój wybór. Tylko Twój. Najtrudniejszy. Najważniejszy.