...

Cztery szanse. Może więcej, może mniej. Każda wykorzystana w 100%, a zarazem zmarnowana. A w głowie jedna myśl - gdyby istniała magiczna maszyna, gdyby można było cofnąć czas? Ale nie istnieje, jest tylko w filmach science-fiction... Czasami chcę, żeby moje życie było science-fiction, wtedy wróciłabym do tamtej chwili, naprawiła wszystko i nie pozwoliła doprowadzić do takiego obrotu spraw. Ale moje życie to nie science-fiction, to smutna rzeczywistość. Jednak mimo wszystko, ja się uśmiecham, bo wiem, że przeżyłam bądź co bądź piękne momenty, tak piękne, że w każdej chwili odtwarzam je w swojej głowie, bo pamiętam każde Twoje słowo. Doskonale widzę te chwile, w których byłam najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi. Wstawałam codziennie rano z uśmiechem na twarzy, czekając aż wreszcie porozmawiamy. Przy Tobie nawet poniedziałek nie był mi straszny. Każdy dzień teraz zamieniłabym na poniedziałek, jeśli wiedziałabym, że wrócisz. Ale Ciebie nie ma. Jesteś gdzieś, ale nie mogę Cię już zobaczyć ani z Tobą porozmawiać. Brzmi jakbyś nie żył, bo tak trochę jest. Umarliśmy dla siebie oboje. Zachowujemy się tak jakbyśmy nigdy się nie znali. To okropny ból. Czasami miałam wrażenie, że wypłakuję przez Ciebie morze łez, nie wiem po co, ale wypłakałam je. Nie panowałam nad tym. To chyba moje serce płakało, a ja się temu poddałam. Nie miałam siły z tym walczyć. Nie chciałam walczyć. Wiedziałam, że nie wygram, bo to ty zawsze ze mną wygrywałeś, ale nie przeszkadzało mi to. Cieszyłam się, że przegrywam, bo każda porażka uczyła mnie czegoś innego. Jedna cierpliwości, druga tego, że nadzieja zawsze umiera ostatnia, a inne, że warto było znać tak wspaniałego człowieka jak ty, choć nigdy w siebie nie wierzyłeś. A powinieneś. Dlatego uśmiecham się do Ciebie w myślach i wierzę w to, że mój uśmiech dotrze do Ciebie. 
 

I try to reach you, I can almost feel you, Youre nearly here

And then you disappear, You disappear