no gdzie się wybierasz

Uroczy w swej niedzisiejszości, w swojej "wczorajszości" panowie. Nie chciałam tak perfidnie robić im zdjęcia, jednak - nie mogłam się powstrzymać. To i takie, niewycelowane, źle wykadrowane, ukradkiem, z kolana. Grube marynarki w drobną kratę, czerwone pulowery, krawaty, ciemne koszule, olbrzymie okulary. Robili sobie pamiątkowe fotografie starym, radzieckim analogiem. Uroczy panowie.

Toruń, 8 IX 2012.

Jak to się miło, się samo, się marnuje - czas, czas, czas. Whorf, Lakoff i wszyscy "ci inni" nazwaliby to traktowaniem czasu przedmiotowo. Otwiera mi się - też sama - odpowiednia szufladka w mózgu, z franklinowskim time is money. Gdyby dołożyć jeszcze, że nie gromadźcie sobie skarbów na ziemi (...) gromadźcie sobie skarby w niebie, a później, że gdzie jest skarb twój, tam będzie i serce twoje, łatwo dojdziemy do wniosku lub - ja dochodzę do wniosku - że czas to skarb albo chociaż prawieskarb. Otóż to on właśnie, a może, poprawniej semantycznie, jego występowaniu towarzyszą w pewien cudowny sposób niewyczerpane wręcz zasoby możliwości. Rozstrzygnęłabym to jeszcze fizycznie i filozoficznie, gdybym tylko potrafiła. Niestety, móżdżek jest za mały, ale trzeba się cieszyć tym, co się ma. To i nie narzekam.

Dni lecą, jak się patrzy. Przy zgrzytach zaczarowanej wiolonczeli, smętach pani Umer (piękne te smęty swoją drogą), języku bezlitośnie gwałconym przez neolingwistów, przy chichocie wśród książek i kontemplacjach nadkefirowych (bo kefir jest zdrowy, tak uczą na tej całej medycynie). Mogłoby tak zostać, przecież jest produktywnie. Przecież farby są pieniądzodajne, przecież to wszystko jest tak dobrze zorganizowane, tylko pozazdrościć, a pewnie.

Tylko, czy - jak to rzekł kiedyś jeden z mądrych panów, których biografie z dumą się czytuje, a którego nazwisko, jak na złość, uleciało mi z głowy - w świetle Dnia przyjścia Chrystusa, nie jest skandalem, że żyjemy życiem, jakim żyjemy? Odpowiadam: jest.

kupimy globus

bilety na autobus

i wyruszymy w świat

z zasmarkanym nosem
z wierszem ciężkim jak siekiera
no gdzie się wybierasz