Zawsze się pojawias kiedy Cię potrzebuję i dziękuję Ci za to. Pomimo, że minęło tyle czasu to jak z Tobą piszę mam wrażenie, że nie minęło wcale tyle. Zawsze świetnie się rozumieliśmy, byliśmy/ jesteśmy "bratnimi duszami" jak to zawsze określałeś. Wiem, że nigdy mnie nie będziesz oceniał, potępiał. 
Drugiej osobie za to chciałabym najchętniej powiedzieć, że tęsknię za nią. Za jego rozmowami ze mną to późna, za jego pocieszaniem, stawaniem po mojej stronie, za niebanalne komplementy, które słyszałam od czasu do czasu, za tym czasem na studniówce, kiedy patrzył na mnie i kiedy to zauważałam uśmiechał się, za tym, że podczas tańca kiedy niechcący przytuliłam się do jego policzka to się uśmiechnął, za tym, jak się opierał o mnie i delikatnie głaskałam go. Ehh to jest wszystko takie skomplikowane, pewnie przestał do mnie pisać, żeby mnie nie zranić, bo nie chce żebym cierpiała. W ogóle skąd on może wiedzieć, co ja czuję. Tak naprawdę tego nie wie nikt. Ale nie po raz pierwszy mnie olewa.
Z chłopakiem jest gorzej, bo nawet chyba nie ma ochoty się ze mną widzieć, bo codziennie wynajduje sobie inne zajęcia. Nie proponuję spotkania, on mógłby sie wykazać raz inicjatywą w tym kierunku, prawda ? Nie wiem kompletnie już co myśleć o nim, o nas. Ten związek powoli zaczyna być fikcją. 
Chciałabym, żeby znowu były wakacje, żebym znowu mogła sie wygrzewać, żebym znowu wiedziała czego chcę, czego potrzebuję.

Wiem czego potrzebuję. Potrzebuję tego, żeby ktoś mnie kochał i żeby zależało mi na kimś tak bardzo, ze chciałabym być tylko blisko tej osoby. Jestem ciekawa czy kiedyś tak będzie.
A ty, moja droga przyjaciółko nie martw się. Pomimo, ze ostatnio było między nami różnie, wiesz dobrze, że zawsze możesz przyjść do mnie i się wypłakac wyżalić. Od tego zawsze byłam, jestem i będę. Nie zapominaj o tym.

Dobra to wszystko, jak się rozpisałam, aż dziwne, ale musiałam to napisać. Po to go mam.

"I miss it all from the love to the lightning and the lack of it snaps me in two..."